Rozdział 15

- Dragan.....czy ty...czy ty to zrobiłeś? 

   Cisza.

- Zabiłeś go?

- Będą cię podejrzewać. Musisz zabrać Dominika i uciec z kraju. Pomogę ci.

- Gdzie mam się schować? 

- Mam kilku dobrych  przyjaciół, którzy dadzą ci azyl. Mam kontakty w mediach i w policji, sprawa szybko przycichnie, postaram się o to. Będziecie bezpieczni, obiecuję.

- Dziękuję ci, a czy...czy ty dołączysz do nas?

  Cisza. Kilka głębokich wdechów.

- Nie mogę, Elizo. 

- To przez tę dziewczynę prawda? 

- To...to trudne. Jesteś żoną mojego....brata..Nie mogę.

- Dominik bardzo chce się z tobą spotkać.

- Jak on to znosi? Czy zna prawdę?

- Jak zawsze, wie wszystko. Dobrze wiesz, że on i Branko w ogóle się nie widywali. Byli sobie niemal obcy. 

  Krótki, urywany śmiech.

- Jesteś mu jak ojciec. 

- Nie mogę do was dołączyć.

- Już mnie nie kochasz, prawda? Ta dziewczyna...Teraz jesteś z nią, tak?

- To wszystko jest bardzo skąplikowane.... 

- Kochasz mnie jeszcze? 

- Kochałem....kochałem nad życie, ale teraz...teraz istnieją rzeczy ważniejsze niż miłość. 

- Mam nadzieję, że wy....będziecie szczęśliwi.

- Moja nadzieja już się ulotniła.

- Gdzie się teraz udasz? Co zrobisz?

- Pojadę do ojca i Branki, zabiorę Emi ze sobą. Muszę najpierw wyzdrowieć, przemyśleć to wszystko. 

- A co z chłopakiem, którym Branko przed tobą ukrywał?

- Nie ma go w szpitalu, zapewne Gnot, go przeniósł. Staruszek widać staje po drugiej stronie barykady.

- Dominik chciałby jechać z tobą.

- Nie może, niech zostanie z tobą. Przy matce będzie pewniejszy, ma się tobą opiekować w moim imieniu.

- Mówi, że chciałby zobaczyć swoją siostrę. Dawno się nie widzieli.

-  Powiedz mu, że to jest niemożliwe. To wszystko i tak poszło za daleko. Branka miała być bezpieczna u ojca, zdala od wszystkiego.

- Muszę ci przypomnieć, że to także moje dziecko. Tęsknię za nią, Dragan.

- Ja też. 

  Cisza. 

- Co z psem?

- Jakim psem?

- Branko przywlókł ze sobą jakiegoś psa, był w domu podczas wybuchu. Powiedział, że nie mógł go zostawić na śmierć.

- Loki....Możesz zabrać go ze sobą? 

- Mogę powiedzieć, że to prezent od ciebie dla Dominika. Ucieszy się. 

- Taak....to dobry pomysł. 

- Więc....powodzenia.

- Tak, wzajemnie. 

- Kochamy cię, oboje. 

- Ja...ja też was kocham...

***

 - Gdzie jedziemy? - spytała Emi po raz setny. 

- Nie możesz znać położenia następnej kryjówki, na wypadek gdybyś kiedyś postanowiła stanąć po drugiej stronie barykady - wytłumaczył spokojnie Artur siedzący naprzeciwko niej. 

  Od kilku godzin jechali pociągiem, a krajobraz za oknem wciąż się zmieniał. Emi nie została wtajemniczona w szczegóły przeprowadzki, nie spakowała nawet swoich rzeczy. Art zarezerwował cały przedział, dzięki temu mogli rozmawiać w miarę swobodnie. Emi nienawidziła tak nagłych zmian w planie, zwłaszcza, że chodzenie do szkoły zaczęła tolerować, polubiła też Dominika i chciała utrzymać z nim jakikolwiek kontakt.

- To chyba niemożliwe... - popatrzała się na niego spod uniesionych brwi, a on parsknął śmiechem. Emi od razu zauważyła, że od chwili wyjazdu jest nieswój. Zdecydowanie za mało się uśmiechał i mówił. Sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie interesował go świat zewnętrzny. 

-  Musiz wiedzieć - przemówił do szyby w oknie, głośno przełykając ślinę. - Cokolwiek zobaczysz albo usłyszysz tam dokąd jedziemy, nie myśl o mnie źle. 

- Więc gdzie jedziemy? - spytała z lekka przestraszona dziewczyna.

- W bezpieczne miejsce - mężczyzna syknął cicho i złapał się za ramię. Prawa strona jego torsu była wyraźnie pogrubiona przez bandaże. Emi nie wiedziała co musi być, aż tak ważne, że Artur nie może zostać w szpitalu, który na pewno niebezpieczny nie był.

- Kto właściwie w tedy strzelał? - spytała, a głos jej lekko zadrżał na wspomnienie zamachu. Wzdrygnęła się przypominając sobie o sile postrzału i roztrzaskanym barku Arta. Zauważyła, że od tamtego czasu, mężczyzna widocznie unika używanie prawej ręki, nie wiedziała jednak czy to z powodu bólu, czy też uszkodzenia nerwów.

- Mój wróg...demon przeszłości. 

  Emi spoważniała przypominając sobie, że takiego samego określenia użył dyrektor szkoły. Demony przeszłości. Czy powinna powiedzieć Arturowi o tamtej rozmowie? 

- Ante - wyszeptała i momentalnie pochwyciła jego groźny, pełen nieokiełznanej furii wzrok. Przestraszyła się, ale potem oczy Arta stały się zimne i nieobecne. 

- Tak - wyszeptał wpatrując się w nią martwymi oczami. - To przed nim cię chronię. Mój brat ci powiedział, prawda?

  Pokiwała głową, niepewna jego reakcji. Uśmiechnął się krzywo.

- Zawsze chciał mieć wszystko pod kontrolą - powiedział to nieprzyjemnie ostrym i zjadliwym tonem, który bardzo nie podobał się Emi. Obiecała sobie, że więcej nie wróci do tego tematu. 

***

   Jeśli Emi pierwszy dom, w którym była z Arturem nazywała willą, to ten był pałacem. Dosłownie. Kilkupiętrowy, rozbudowany budynek był ogromny. Eleganckie wieżyczki i ogromny plac z fontanną w reprezantacyjnej części budynku były imponujące. Idealnie przystrzyżony trawnik i krzewy były zasługą pracy naprawdę dobrego ogrodnika. W środku wszystkie pokoje były luksusowe. Wszystkie meble zabytkowe, a detale wykonane ze złota, srebra lub marmuru. Był idealny.

- Gdzie...gdzie my jesteśmy? - spytala oszołomiona, gdy wchodzili po schodach do frontowych drzwi.

- W domu -  drżenie jego głosu zdradziło falę wzruszenia, która nim wstrząsneła. Bez słowa weszła za nim i otworzyli duże hotelowe drzwi.

- Jestem! - krzyknął od progu Artur, a echo jego głosu poniosło się po holu. 

   Najpierw nic się nie działo. Potem Emi usłyszała skrzypnięcie drzwiami i malutka jasna główka wychyliła się zza gzymsu. Artur widząc to dziwne zjawisko uklęknął i rozłożył szeroko ręce. I oto stało się coś, co Emi zmroziło krew w żyłach.

- Tata! - wykrzyknęła mała dziwczynka i podbiegła co sił w malutkich nóżkach do Artura. Dopadnąwszy jego szyję, zawiesiła się na niej z radosnym dziecięcym okrzykiem. Mężczyzna zaś wstał i przytulając ją mocno zaczął wirować po wypastowanej podłodze. 

- Wróciłeś! - wykrzyknęła jeszcze raz dziewczynka i zaczęła całować każdy skrawek twarzy Artura.

  Wmurowana w podłogę Emi nie wypowiedziała żadnego słowa. Z jej ust wydobył się cichy świst, kiedy powietrze wyleciało jej z płuc. Zwyczajne nie wiedziała co powiedzieć, właśnie działo się coś, czego absolutnie się nie spodziewała.

   Art postawił małą dziewczynkę na ziemi i trzymając ją za rączkę poprowadził w kierunku Emi. Uklęknął obok niej i spojrzał z dołu na wstrząśniętą dziewczynę. 

- Emilio, chciałbym ci przedstawić Brankę - moją córkę.

  Dziecko onieśmieliło się i przycisnęło mocniej do ojcowskiej ręki. 

- Masz...córkę... - wykrztusiła Emi.

- Obiecałaś, że nie będziesz o mnie myśleć źle. 

- Jaa... - Emi westchnęła patrząc w oczy dziecka, identyczny szmaragd jak u Artura. Nagle poczuła się upokorzona i oszukana. Poczuła jak jej twarz i dekolt oblewa szkarłatny rumieniec. Nagle myśl zatrważająca przyszła do jej głowy. 

- Ile ty właściwie masz lat? - spytała patrząc na niego podjerzliwie.

- Dwadzieścia pięć - przyznał bez cienia skruchy. 

- Dwadzieścia pięć - powtórzyła szeptem i ręce jej opadły. Chwyciła się za głowę i mocno nią potrząsnęła.

- Masz rodzinę? Gdzie matka dziewczynki?

- Nigdy nie byłem żonaty, jeśli o to ci chodzi. Błagam nie rozmawiajmy o tym, przy małej... - powiedział przyciszonym głosem.

- No proszę! - odezwał się pełen barytonu ryk za nimi. - Syn marnotrawny powraca! 

  U szczytu schodów stał wysoki, czarnowłosy mężcyzna. Kolejny klon Dragana i Branka. 

- Witaj...tato...- powiedział Artur.

- Dragan...wreszcie odważyłeś się odwiedzić starego ojczulka! Niańczę ci dziecko, a ty nie pojawiłeś się tutaj już od kilku miesięcy.

- Przepraszam, tato - Artur wyszczerzył zęby. 

- O Boże! Tato?! To twój ojciec?! - wykrzyknęła Emi.

- A to zapewne Emilia, tak? - spytał wesoły starszy pan schodząc na dół. Podszedł do dziewczyny i energicznie potrząsnął jej dłonią. 

- Tato...musimy porozmawiać...- szepnął Artur.

- Nie teraz synu, nie teraz. Interesy potem, teraz muszę zachować się jak dobry gospodarz i choć przez chwilę jak dobry ojciec! Na pewno jesteście głodni, Draganie, Emilio?

- Dlaczego on mówi do ciebie Dragan? - spytała Emi.

- Ponieważ - wycedził niedoszły Artur. - Tak mam na imię. Pochodzę z Bośni i Hercegowiny. Mam córkę, która mieszka z moim ojcem w pałacu. Jestem dwudziestoletnim milionerem, a mój brat jest dyrektorem szkoły. 

   W tym momencie opadła maska, którą Dragan nosił przez prawie całe swoje życie.